'Hou me even vast, mam, ik ben bang'

“Wat naar voor je, wat heb je nu van mij nodig?” vraag ik heel neutraal. Ondertussen probeer ik krampachtig mijn angst te onderdrukken.  Onze zoon kijkt me aan, snot en tranen vermengen zich en zijn trillende lijf zoekt zekerheid tegen mijn lijf. “Jou”, zegt hij zacht . “Ik heb jou nodig, hou mij even vast mam. Ik ben bang.”

Terwijl ik hem geruststellend over zijn hoofd aai slik ik mijn tranen in. Mijn kind, dat ik zestien jaar geleden met zoveel liefde op de wereld heb gezet, heeft angstaanjagende gedachten in zijn hoofd.  Hij wil dood. Voelt zich waardeloos en niet de moeite waard om te mogen leven.  Zijn hoofd vertelt hem dat hij er niet mag zijn.

Elke  vezel in mijn moederlijf komt in verzet. Ik moet de neiging onderdrukken om hem niet door elkaar te rammelen, en te schreeuwen dat hij wél de moeite waard is om er te zijn. Dat hij voor ons het meest leuke, grappige, lieve, intelligente, getalenteerde kind op aarde is. Het liefst zou ik hem willen opsluiten. Veilig op zijn kamer, sleutel omdraaien en zeker weten dat hij veilig is.

Dat alles doe ik niet. Ik luister, blijf rustig en neutraal. Zachtjes maak ik me los. “Wat wil je doen? Wil je de psychiater mailen? Wil je je vertrouwenspersoon bellen of wil je een kopje thee en gewoon even wachten tot het over gaat?” vraag ik, terwijl ik hem zijn kopje thee aanreik. 

Nu hebben we nog de keus. Onze zoon mag ”gewoon” naar de kinderpsychiater. Die kan hem helpen, beoordelen en behandelen.  Immers, de zorgverzekering betaalt de consulten. Wij betalen premie en onze zoon krijgt de broodnodige zorg. Nog wel. In 2015 komt er een grote  transitie. De  JGGZ worden overgeheveld naar de gemeenten. Dan gaan de gemeenten bepalen of onze zoon wel recht heeft op zorg.  Het kan best zijn dat gemeente-ambtenaren vinden dat hij gewoon een pakje zakdoekjes nodig heeft, voor zijn tranen, een uurtje sport per week en een goed ontbijt.

Eind januari 2014 gaat de Eerste Kamer stemmen over de wet. Als de Eerste Kamer vóór stemt gaat de transitie door. Dan is de specialistische zorg die onze zoon zo nodig heeft niet meer gegarandeerd. We moeten dan mee in het beleid om te ontzorgen. Maar hoe kun je als ouder nu ontzorgen als je zoveel zorgen hebt omtrent het meest primaire levensdoel dat een ouder heeft - namelijk het in leven houden van je kind?  Het is onvoorstelbaar hoe weinig belangstelling de niet direct betrokkenen en de media hebben voor deze wet en zijn tragiek.

“Mail jij de kinderpsychiater maar," zegt hij met schorre  stem.  Ik doe het meteen. Na een uurtje heb ik al antwoord, ondanks dat hij vakantie heeft. We mogen even bellen. De arts luistert goed naar onze zoon. Hij twijfelt even over een opname en of hij door de dienstdoende psychiater gezien moet worden om daarover te beslissen. Mijn zoon wil niet, en wij snappen het. We maken goede afspraken. Het anti-psychothicum dat hij slikt om de onrust in zijn hoofd te bestrijden mag wat omhoog.

Het helpt, binnen een paar uur keert  de rust in zijn hoofd terug. Ik kan als moeder weer even rustig ademhalen.

http://www.petitiejeugdggz.nl/petitie/